เมื่อสัปดาห์ก่อนได้รับประสบการณ์ 'แปลกใหม่' มันทั้งแปลก และใหม่ และคาดว่าไม่น่าจะเกิดขึ้นได้อีก จู่ๆ Kimura ชาวญี่ปุ่นที่พอรู้จักมักคุ้นกันสมัย SOI MUSIC ก็ติดต่อมาว่าอยากชวนมาถ่ายแบบ อ่านอีเมลของ Kimura อยู่หลายรอบจนแน่ใจ แต่ก็ไม่วายต้องอีเมลกลับไปถามว่า จริงๆ แล้วต้องการให้ช่วยหานายแบบหรือว่าต้องการให้เป็นแบบ
สุดท้ายกลายเป็นอย่างหลัง
เรื่องก็คือว่า Kimura ไปช่วยคุณ Fumiya ทำนิตยสาร haco ซึ่งเข้าใจคร่าวๆ ว่าเป็นคล้ายๆ แคตตาล็อกของแบรนด์เสื้อผ้า .fr ที่ญี่ปุ่น เข้าใจไปเองอีกว่าคุณ Fumiya นั้นก็เป็นคล้ายๆ creative director ของนิตยสารเล่มนั้น (แต่ไม่รู้ว่าแกเกี่ยวข้องอะไรกับเสื้อผ้า .fr หรือเปล่า) คราวนี้ haco จะมาถ่ายที่ประเทศไทย เขาก็ชักชวนคนโน้นคนนี้มาเป็นแบบกันสนุกๆ เท่าที่เห็นและพอจำได้ (ที่เขาเอามาโชว์ให้ดู) ก็มีจีน มหาสมุทร, จีน ฟูตอง, ตั้ม วิศุทธิ์, ปราบดา, โมโมโกะ, จูน Bear Garden, Stylish Nonsense ฯลฯ คงพอนึกภาพออก ตอนแรกก็นึกว่าเขาจะยกโขยงมาถ่ายกันที่เชียงใหม่ แต่ปรากฏว่าทุกคนถ่ายที่กรุงเทพฯ ที่เชียงใหม่มีแค่เรากับนักเขียนการ์ตูนผู้หญิงที่มาจากญี่ปุ่นอีกหนึ่งท่าน (ไม่ได้ถ่ายด้วยกัน)
เราปักใจเชื่อจนทุกวันนี้ว่าเขาคงหาอื่นไม่ได้จริงๆ หรือคนอื่นๆ อาจจะไม่ว่าง
นอนเกร็งไปหลายวัน การอยู่หน้ากล้องเป็นเรื่องยากลำบากสาหัส
แล้ววันนั้นก็มาถึง ทีมงานเขายกมากัน 9 คน ซึ่งทำให้นึกถึง 'ความพร้อม' ของการทำงานแบบชาวญี่ปุ่น (ที่จริงก็ไม่รู้ว่าเขาอยากมาเที่ยวกันเป็นพิเศษหรือเปล่า) แต่เราเห็นว่านอกจากคุณ Fumiya และ Kimura แล้ว ก็มีทั้ง อาร์ตไดเรคเตอร์ ช่างแต่งหน้าและทำผม (Kimura อวดทรงผมใหม่ ชี้มือบอกว่าคุณคนนี้เป็นคนตัดให้ แล้วก็ย้ำว่าคนนี้เคยตัดผมให้กับ Kahimi Karie-นักร้อง (ที่เราชอบมาก) มาแล้วนะ) ลูกค้าสองคน นักเขียนการ์ตูนคนนั้น แล้วก็ช่างภาพ
ช่างภาพที่แหละที่เป็นประเด็น!
ตอนที่ Kimura แนะนำ เราเห็นภาพผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางเพี้ยนๆ ว่างๆ ก็เอาผ้ามาโพกหัวเล่น หน้าตาตลกๆ และท่าทางอารมณ์ดี กล้องที่ใช้ก็มีสติ๊กเกอร์ตัวโน่นตัวนี่ (คลับคล้ายคลับคลาว่าเห็นไดโนเสาร์หนึ่งตัวแน่ๆ) เขาเตรียมหนังสือที่เป็นผลงานของเขามาให้ (สังเกตหลายครั้งว่าน่าจะเป็นธรรมเนียมของชาวญี่ปุ่น เวลาที่ไปพบปะคนใหม่ๆ) เขียนชื่อให้ด้วย (ตอนที่ยื่นให้ เขาพยายามชี้ตรงที่ชื่อ แล้วพูดว่า โจ้ซัง โจ้ซัง) รับหนังสือมาพลิกดู แป๊ปเดียว Kimura ก็มาอธิบายว่า หนังสือเล่มนี้ขายได้ราว 100,000 เล่มที่ประเทศญี่ปุ่น! จากปกติที่ 4,000 ก็ขายกันหืดขึ้น
ช่างภาพคนนี้คือ Kayo Ume
ช่างเป็นช่างภาพที่ปราศจาก 'มาด' แบบช่างภาพที่เห็นเกลื่อนกลาดเสียเหลือเกิน
Ume ไม่ค่อยพูดภาษาอังกฤษ ทำงานเร็ว (Fumiya บอกว่าปกติเธอถ่าย 20 นาทีก็เสร็จ แต่ออกมาดี) หลังจากที่เลือกที่ถ่ายทำ เธอก็เริ่มลงมือ เราไปถ่ายกันที่ร้านหนังสือมือสอง ซึ่งเป็นร้านประจำของเรา "KoKo KoKo" คือคำที่เราได้ยินจากปาก Ume ตลอดเวลา
KoKo = here ในภาษาอังกฤษ เขาจะดันเราไปยืนตรงโน่นตรงนี้แล้วก็พูดว่า KoKo KoKo แต่ไม่แค่นั้น เพราะ Ume จะชอบให้เราชูสองนิ้ว ทำท่าประหลาดๆ และลากไปยืนที่ในจุดแปลกๆ ถ่ายอยู่สักพักก็บอกว่า เราเหมาะจะกินไอติม ก็ชักชวนกันไปร้าน iberry ไปถึงก็เหมือนเดิม สั่งไอติมโคนให้เราเสร็จสรรพ (คุณ Fumiya ถือมาให้แล้วบอกว่า เราไม่มีสิทธิเลือก เพราะว่า Ume เลือกให้แล้ว) ลากเราไปยืนตรงโน้นตรงนี้ เดี๋ยวก็ลากไปนั่งข้างถังขยะ "KoKo KoKo" แล้วก็ถ่ายๆๆๆๆๆ
ลืม...ตอนไปถึง iberry ตอนแรก (คนค่อนข้างเยอะ) เรากระซิบ Kimura ว่า ขอร้อง ไหว้ล่ะ อย่าถ่ายตรงชิงช้านะ เราอาย หลังจากนั้นไม่ถึงนาที หลังจากที่ Kimura หันไปพูดอะไรไม่รู้กับ Ume (เราฟังไม่ออก) Ume ก็เดินมาลากเราไปที่ชิงช้า หยิบไอติมของใครก็ไม่รู้ บอกว่าไปถ่ายรูปกัน (ตอนนั้นเรายังไม่ได้ไอติมของเรา) เขากดถ่ายอยู่จนเสร็จ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมาพูดภาษาญี่ปุ่นกับเรา เราหันไปถาม Kimura Kimura บอกว่า "แกล้ง!"
Ume เป็นช่างภาพที่ตลกที่สุดเราที่เคยเจอและก็เป็นช่างภาพคนแรกที่เราเห็นว่าเวลาเปลี่ยนเลนส์แล้วไม่มีฝามาปิด แต่ใช้กระดาษแข็งสีขาวแล้วเอามือแปะทับไว้! -_-'
หลังจากนั้น เราก็พาออกไปนอกเมือง คุณ Fumiya บอกว่าอยากไปดู เผื่อไว้คราวหน้า ขับรถกันไปจนถึงแถวๆ แม่ริม จอด ลงไปเดิน แล้ว Ume ก็ลากเราไปตรงกอเฟื่องฟ้า "KoKo KoKo" เหมือนทุกครั้ง (คราวนี้เขาถ่ายคุณ Fumiya กับคุณ อาร์ตไดเรกเตอร์ด้วย)
กลับเข้ามาที่วัดอุโมงค์ เราเลยได้รู้ว่า Ume กลัวหมา (แต่ชอบเล่นลูกหมา แล้วก็ชอบวาดการ์ตูนรูปหมา) เวลาเดินผ่านหมา หรือหมาเดินผ่าน Ume จะรี่มาหลบข้างหลัง จ๋อยๆ แต่พอหมาเดินผ่านไป ก็ซ่าเหมือนเดิม
ตอนระหว่างนั่งรอไปสนามบิน ทุกคนกำลังเก็บข้าวของ Ume เดินถือตุ๊กตาที่หน้าเหมือน Kitty (สันนิษฐานว่าซื้อมาจากร้านตุ๊กตาแถวๆ กาดหลวง) เอามาวางบนตัก ถอยหลังไป หยิบกล้องมาถ่าย หยิบตุ๊กตากลับ แล้วก็พูดอะไรไม่รู้กับคุณ Fumiya
"หน้าเหมือนกัน!" หมายถึงเรากับเจ้าตุ๊กตาหน้าแมวนั่น! คุณ Fumiya หันมาแปลให้ฟัง
หลังจากที่ทุกคนกลับไปแล้ว มารู้ทีหลังจากอังกฤษ (เพื่อน) ว่า Ume ดังมากๆๆๆๆ มีรายการทีวีที่ญี่ปุ่นตามถ่ายทำชีวิตประจำวันตอนทำงานด้วย แล้วเมื่อไม่กี่วันมานี้เองคุณ Fumiya กลับมาที่เชียงใหม่ เราก็ยังมานั่งคุยเรื่องนี้กันต่อ เลยได้รู้ว่า Ume เป็นเด็กสาวจากจังหวัดทางเหนือ ตอนนี้มีสินค้าหลายชิ้นมาติดต่อให้เธอไปโฆษณา แต่เธอก็ไม่อยากทำ ที่น่าสนใจกว่าคือ เธอรู้สึกไม่ค่อยดีที่จะต้องปฏิเสธ คุณ Fumiya พูดคล้ายๆ ว่านี่เป็นคุณสมบัติของชาวชนบทญี่ปุ่น
หลังจากนั้นเรากลับมานั่งดูงานของ ume และพบว่ามันทำให้การมองสิ่งต่างๆ ของเราต่างไป ไม่ใช่แค่เฉพาะความแปลกหรือตลก แต่มันประกอบขึ้นด้วยอารมณ์ความรู้สึกบางอย่าง ดูแล้วก็คิดต่อไปว่า คนแบบไหนนะ ที่จะถ่ายภาพออกมาได้แบบนี้ (อีกใจก็คิดว่า ก็คงเป็นคนแบบ KoKo KoKo คนนั้นนั่นแหละ!) โดยเฉพาะเวลาที่เขาถ่ายเด็กๆ เราจะเห็น 'ตัวเขา' สะท้อนมาจากแววตาที่เด็กๆ มองเขาได้ชัดเจน
นี่อาจจะเป็นสาเหตุให้งานของ Ume จับใจคนได้เป็นจำนวนมาก
มันคงเป็นความเป็นตัวของตัวเองอย่างเป็นธรรมชาติ
ลองเข้าไปชมงานของ Ume ได้ที่นี่นะ ^^
http://www.home-room.org/archive/guest/003_ume_tum/room/ume/
บอกไปแล้วว่า ประสบการณ์แบบนี้คงไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ หรืออาจไม่เกิดขึ้นอีกเลย
เล่าสู่กันฟังก็แล้วกัน เพราะมันเป็นการถูกถ่ายที่สนุกที่สุดตั้งแต่เกิดมา
ขอบคุณ Kimura และคุณ Fumiya ครับ ^^
อ้อ เกือบลืม เขามีสัมภาษณ์สั้นๆ ไปลงประกอบด้วย เอามาแบ่งให้อ่านละกันนะ ถามเป็นภาษาอังกฤษ ตอบเป็นภาษาอังกฤษ ขออภัยถ้าเขียนหรือแกรมม่าผิด พยายามจะหาคนช่วยตรวจแล้ว แต่มันไม่ทัน ; (
> Q1. what is your favourite soi in bangkok?
Siam Square soi 1. you start with Scala, the unique theatre and finish with Rode-Dee-Ded, a simply noodle open restaurant.
ตอนแรกเขาถามถึงซอยในกรุงเทพฯ แต่ตอนหลังเขาอยากถามถึงซอยในเชียงใหม่มากกว่า แต่ไปค้นแล้วหาคำตอบไม่เจอ (พอดีชุดนี่มันอยู่ในเมลที่ Kimura ส่งกลับมา) จำได้ว่าตอบไปว่า คนเชียงใหม่เขาไม่ค่อยเรียกชื่อซอยกัน ก็เลยจำชื่อไม่ได้ แต่เป็นซอยเล็กๆ แถวๆ ท่าแพที่มีร้านหนังสือมือสองอยู่สองสามร้าน (ก็คือที่ไปถ่ายรูปนั่นเอง!)
> Q2. what is spicy for you? (our theme is spicy so. it could be food or people or anything)
everything is spicy for me! i am allergic to spicy food, many said i was born in the wrong country, but that s fine. i am quite getting used to my alienation on the dinning table, always spend few more minutes to explain what is going to happen if i start eating something spice. besides, imagine the angry-old-man in my country, they all are spicy!
> Q3. anything you like about thailand or thai people
i like the way they mess thing up, everything. the way they proud to ignore and automatically turn to smile, of course, beautifully. how lovely it is! Koas is a very character of this country, but no one seems to accept. and that s really cute!
> Q4. anything you like about japan or japanese
from the far side, i always wonder how japanese people work that hard, focus, creative and discipline. i wish i could be just half of those behavior which i noticed from all my japanese friends. (but sometimes they are too stress!) above all, i love Shibuya!
