ทะลุหูขวา (6): essay: Middleton’s Black&Mild

Middleton’s Black&Mild

หลายวันก่อน ผมมีโอกาสได้พบปะกับเพื่อนสองคน
หนึ่งคนมาจากกรุงเทพฯ อีกหนึ่งพำนักอาศัยอยู่ที่เชียงใหม่นี้
อันที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนักหนา
ปกติเราก็รับประทานอาหารร่วมกันอยู่บ้าง
ตามจังหวะเวลาและโอกาส
บทสนทนาบนโต๊ะก็ไม่ผิดไปจากเดิมมากนัก
เรากิน จิบ พูดคุย บอกเล่าสิ่งที่เป็นมาและกำลังจะเป็นไป
ถกเถียง แลกเปลี่ยน หลายจังหวะไพล่ไปถึงการนินทาเพื่อนคนอื่นๆ
ที่ไม่ได้อยู่ร่วมโต๊ะอาหารนั้น
น้ำสีองุ่นพร่องไปตามเวลาและการสนทนา ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมามวน
“ขอบ้าง” เพื่อนจากบางกอกเอ่ยปาก
“ขอด้วย” เพื่อนชาวเชียงใหม่พูดขึ้นบ้าง

ทั้งสองคนไม่ใช่คนสูบบุหรี่

วูบหนึ่ง หลังจากแจกจ่ายไปตามเสียงร้องขอ
ผมพลันเกิดความรู้สึก ‘เชื่อมโยง’ บางประการระหว่างเราทั้งสาม
ไม่น่าจะเกิดจากตัวบุหรี่
และโดยธรรมชาติของการทำกิจกรรมร่วมกันบนโลกมนุษย์นั้น
เรามักไม่นับการสูบบุหรี่ร่วมกันให้เป็นกิจกรรมหมู่ประเภท ‘เชื่อมโยง’ อยู่แล้ว

ไม่เหมือนเตะฟุตบอล ดื่มเหล้า ไปดูหนัง เต้นแอโรบิก และหรืออื่นๆ
คนที่สูบบุหรี่เป็นกิจวัตรย่อมน่าจะทราบดีว่า
แม้เรากำลังสูบบุหรี่ร่วมกับผู้อื่น
ก็ไม่ได้หมายความว่าเรากำลังดำเนินกิจกรรมที่เชื่อมโยงกับพวกเขาแต่อย่างใด

ความรู้สึก ‘เชื่อมโยง’ นั้นเกิดขึ้นจากไหน
.........

ในบรรดาสิ่งต่างๆ ที่ตลบอบอวลอยู่ในโลกใบนี้
บางคนอาจมองเห็น ‘ความมหัศจรรย์’ จับจองตัวเองอยู่ในความอลม่านนั้น
การเจริญเติบโตของต้นไม้ จากเมล็ดเล็กๆ งอกเงยแตกกิ่ง
ผลิใบออกดอก บ้างให้ผลหลากสีหลายรส
ความหนักแน่นมั่นคงของขุนเขาที่เราเห็น
ความกว้างใหญ่ไพศาลของผืนทะเลทราย
ที่สะท้อนภาพเวิ้งว้างสุดลูกหูลูกตา
การใช้ชีวิตของแมลงตัวน้อยที่บอบบางกว่าเศษกระดาษชำระ
แววตาซื่อสัตย์ของสัตว์เลี้ยง-ที่ไม่ใช่มีต่อตัวเรา
แต่หากมีต่อตัวมันเอง
สิ่งเหล่านี้มีอยู่ในความปกติ
และมหัศจรรย์เกินกว่าจะจินตนาการด้วยเหตุผล

ผมโชคดีที่พอจะมองเห็นความมหัศจรรย์เหล่านั้น
และมันทำให้การมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ ไม่น่าเบื่อเกินไปนัก

เมื่อความเบื่อหน่ายเปิดที่ให้ชีวิตได้มีโอกาสสัมผัสสิ่งอื่น
การมีชีวิตอยู่ก็เริ่มจะมีความหมายขึ้นบ้างอีกนิด
และการที่ชีวิตมีความหมาย เราก็จะสนิทสนมกับ ‘เวลา’ แนบแน่นขึ้น
แม้ว่าเราจะไม่เคยมองเห็น ‘เวลา’ เลยสักครั้ง

ไม่ว่าจะต้องการหรือไม่ เราจำเป็นต้องอาศัยอยู่ร่วมกันบนโลกในนี้
และไม่ว่าจะอย่างไร เราจำเป็นต้องสื่อสารกับเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์คนอื่นๆ
เพื่อการดำรงอยู่
มันเป็นช่วงเวลาของการป่วยไข้แล้วมีคนคอยดูแล
เป็นช่วงเวลาของการหิวโหยและได้กินอาหาร
เช่นเดียวกับเวลาที่พลัดหลงและพบทางออก
เป็นช่วงเวลาของความปีติดีใจและได้สวมกอด
เป็นการแพ้ฟุตบอลที่มีอีกหลายคนร่วมรู้สึกไปด้วยกัน
เป็นความเอื้ออาทร ที่ไม่ใช่ ‘บ้าน’ จากรัฐบาลจอมปลอม
แต่คือความหมายของการอยู่ร่วมกัน

บุหรี่ที่มวนขึ้นเองกับเพื่อนสามคนอาจหมายถึงสิ่งนี้

เป็นไปได้ว่ามีความมหัศจรรย์มากมายฟุ้งกระจายอยู่บนโลก
หรือแท้ที่จริงแล้ว ทุกสิ่งบนโลกในนี้ล้วนคือความมหัศจรรย์ทั้งนั้น
รวมทั้งความปกติธรรมดาในชีวิต

ในภาพยนตร์เรื่อง Before Sunrise
ตัวละครหญิงชายพบกันบนรถไฟ
ตัดสินใจแวะลงเที่ยวด้วยกันในเมืองแปลกหน้าหนึ่งคืน
และแยกจากกันไปในเช้ารุ่งขึ้น
ใครสักคนหนึ่งในสองคนนั้นพูดขึ้นว่า
“ถ้าจะมีความมหัศจรรย์อยู่ในโลกใบนี้
มันต้องเป็นความมุ่งมั่นที่จะทำความเข้าใจคนบางคน
ที่กำลังแบ่งปันบางสิ่งแน่ๆ มันอาจจะไม่เข้าใจหรอก
แต่ก็ไม่เห็นเป็นไร เพราะคำตอบมันจะอยู่ในความมุ่งมั่นนั้นแหละ”

ผมอาจจะโชคดี ที่สูบบุหรี่เป็น มวนบุหรี่ได้
เป็นเพื่อนกับสองคนนั้น และพอจะรู้สึกได้ถึงความมหัศจรรย์ที่ว่า
มันคงเป็นความเดียวกับการที่เรารู้สึกว่ามีใครบางคนอยู่ร่วม ‘เวลา’ ไปกับเรา
ในท่ามกลางเวลาของชีวิตที่ทุกคนมีจำกัด
เป็นความเปราะบางของมนุษยชาติผู้เย่อหยิ่ง
เป็นการยอมรับข้อจำกัดเรียบง่าย ที่เราไม่สามารถอยู่อย่างโดดเดี่ยว

ถ้าความโหดร้ายสาหัสของมนุษยชาติ
คือการที่ใครสักคนสร้างเรามาให้เป็นหนึ่งหน่วยที่จำเป็นต้องพึ่งพิงหน่วยอื่น
การมีบางคนที่ว่านั้น ก็น่าจะเป็นของขวัญล้ำค่าที่มาคู่กัน
บางทีการมองเห็นสิ่งนี้ อาจคือความมหัศจรรย์ล้ำเลิศของชีวิต

หมายเหตุ ไม่น่าเชื่อว่า ‘การสูบบุหรี่’ ที่นับวันผู้สูบกำลังถูกสวมบทให้เป็นสัตว์ประหลาดน่ารังเกียจกว่าสิ่งมีชีวิตที่เชิดหน้าชูตาแต่เอารัดเอาเปรียบและคดโกง จะสามารถ ‘ก่อให้เกิด’ กระบวนการทบทวนความคิดให้กับผู้ที่ตั้งใจสูบอย่างจริงจังได้-มหัศจรรย์มาก!