โพรง: 'รงค์ วงษ์สวรรค์ WAS HERE (HA HA)

โพรง
เรื่องและภาพประกอบโดย วชิรา
www.rabbithood.net

พิมพ์ครั้งแรกในนิตยสาร HIP ฉบับเมษายน 2552

’รงค์ วงษ์สวรรค์ WAS HERE (HA HA)

สมัยเป็นเด็กบางลำพูนี่เรากินฟรีหมด ไม่ให้กินมึงก็ไม่ต้องอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่บารมีสูงหรอก--แต่เหี้ย! -- เราเป็นคนเกเร แต่อย่าลืมว่าเราอ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็ก ความใฝ่ดีมันมีมาก เราอยากเป็นนักเขียนมาตั้งแต่มัธยม 5 เพราะว่าอ่านมาก พอผ่านมรสุมช่วงนั้นไปแล้วก็ให้มันแล้วไป ถึงเวลาที่เราเบื่อชีวิตพวกนี้ขึ้นมา การรีเทิร์นสู่โลกหนังสือพิมพ์มันไม่ใช่เรื่องยาก -- ความเกเรมันเป็นหน้ากากที่จะซ่อนเร้นตัวเอง ความจริงเราไม่ใช่คนเกกมะเหรก แต่ทำไปด้วยความคึกคะนองที่อยากแก้ปมด้อยตัวเองที่เกิดมาในครอบครัวยากจน

ผมกลัวจนและไม่กลัวรวย ผู้ชายที่ทำงานย่อมมีรางวัลในหัวใจ

ข้าพเจ้าไม่ใช่นักดนตรี แต่เป็น ’รงค์ วงษ์สวรรค์ ผู้ผ่านความจริงและโกหกมากมายเพียงพอจะสนับสนุนให้มีความเชื่อมั่นในงานอาชีพ รื่นเริงในของเขตแห่งความเป็นปุถุชน และพยายามทบทวนถึงพุทธปรัชญาแห่งสันโดษ แต่บางคน (และหลายคน) เย้ยหยันว่าเน้นถึงความจน-ทำไม? “ก็เพื่อให้ความรวยอ่านกันบ้าง” ข้าพเจ้ายักไหล่ “บางทีเขาจะเปลี่ยนเป็นผู้มีคุณธรรม ไม่ใช่ประเภททำบุญข้างนอกแต่ซ่อนบาปไว้ใต้ผิวหนัง! ครับ-แล้วเขาจะมองเห็นว่าคนจนน่ารักกว่าที่ควรเหยียดหยาม และหยิบยื่นความยุติธรรมให้บ้าง ผมพยายามพูดบนหน้ากระดาษ” เปล่า! ข้าพเจ้าไม่ปฏิเสธหรือเป็นศัตรูกับคนรวยผู้มีบทบาทในทุกวงการ แต่ค้นหาหน้าที่ตามเหตุผลและความบังควรระหว่างกัน โดยไม่เล่นละคร

ผมรู้สึกว่าชีวิตมนุษย์ไม่ควรอยู่กับที่

ภาษาเป็นสิ่งที่เติบโตและตายได้เหมือนเซลส์ต่างๆ ในร่างกาย การเขียนหนังสือมันต้องหลั่งไหลไปตามกระแส คำแสลงหรือภาษาใหม่ๆ แปลกๆ บางทีมันอาจหลุดออกมาจากการอุทานของใครสักคน แล้วก็มีคนใช้ตามกันไป เห็นด้วยว่าควรมีไวยากรณ์เอาไว้เป็นต้นฉบับ เป็นหลักในการใช้ภาษา สะกดคำ สะกดการันต์ ให้ถูกต้อง แต่ถ้าเขียนตามไวยาการณ์ทั้งหมด มันก็คงจะไม่เป็นภาษาที่ให้ความเคลื่อนไหวให้สีสันของชีวิตได้ชัดเจน นักเขียนมีสิทธิคิดภาษาของตัวเองขึ้นมาใหม่ โดยมีข้อแม้ว่าต้องสื่อสารกับผู้อ่านได้ โดยรูปธรรมและนามธรรมในจินตนาการภาษา กวีเขามีอะไรที่เรียกว่า poetic license นักเขียนร้อยแก้วควรได้รับอนุญาตเหมือนกัน ผู้ชายคนนี้โดนกล่าวโทษว่าขบถกับไวยากรณ์ ขอสารภาพผิด แต่--แต่ว่าอยากให้ไตร่ตรองกับคำพูดนี้ของ ออสคาร์ ไวลด์ เขาเย้ยหยัน จ๊อร์จ มูร์ นักเขียนนวนิยายและบทละครชาวไอริชอย่างนี้ an author who wrote brilliant English until he discovered grammar... พากย์ไทยสำนวนรมควันว่า ผู้เป็นนายภาษาอังกฤษ...ผลงานของเขาอับแสงในเวลาไม่นานหลังจากเป็นทาสไวยากรณ์...

เสรีภาพเป็นลมหายใจของคน คนต้องการเสรีภาพ คนที่อยู่ในถ้ำเดินออกมาจากในถ้ำเพราะคิดว่ามันเป็นการจำกัดตัวเองเอาไว้ในขอบเขตแคบๆ ซึ่งไม่ได้สุขสบาย อาจมีโรคร้าย มีตัวหมัด ตัวอะไรมากัดกิน อากาศไม่บริสุทธิ์ เสรีภาพก็เหมือนอากาศที่เราหายใจ ฉะนั้น เสรีภาพคือลมหายใจของมนุษย์ บางคนผู้มีอารมณ์ขันแบบป่วยไข้เขากัดลิ้นพูดว่า เสรีภาพเป็นอันตราย always dangerous but it is the safest thing we have

การกบฏเปรียบเสมือนลมหายใจ เช่นเดียวกับเสรีภาพ ถ้าคนเราถูกจำกัดขอบเขตของความคิดรวมทั้งการกระทำ เราก็ต้องกบฏ

ความเหงาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด คนเราต้องรู้จักเล่นกับความเหงา มันช่วยอะไรเราได้เยอะ เวลาเขียนหนังสือไม่เหงาเพราะมีตัวละครเยอะแยะ มีฉากที่จะให้เราเดินเข้าไป อาจจะขี่ม้าหรือขับรถยนต์สปอร์ตเข้าไปก็ได้ แต่การอยู่คนเดียวเฉยๆ เงียบๆ สิเหงา แต่ไม่เคยได้ยินว่ามีความเงียบแท้จริงบนโลก บนสวยทูนอินจะได้ยินเสียงหนอน เสียงแมลง เสียงนกกลางคืน เสียงสัตว์ที่ออกมาหากิน กลางคืนเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยมีความเงียบเลยในชีวิต ตอบได้ไหมว่าความเงียบอยู่ที่ไหน ไม่มี อยู่ถ้ำก็ไม่มีความเงียบ ที่พูดกันเรื่อง silent night มันเป็นเรื่องจินตนาการ ความเงียบมันไม่เป็นความจริง -- ความเหงาเป็นสถานการณ์ชั่วคราวที่เราคิดไปเอง เป็นมายาชนิดหนึ่งที่เราเป็นอุปาทานไปเอง มันไม่เป็นความจริง

เพื่อนเป็นของขวัญชิ้นงดงามที่เราเลือกให้ตัวเอง--a present you give yourself ไม่ใช่มีใครมาซื้อให้ ไม่ใช่บัตรส.ค.ส. ไม่ใช่ของชำร่วยในเทศกาลตรุษ ไม่ใช่ตะกร้าหวายหรือไอ้ขิกไม้มะเกลือ สินค้า one village one product คนที่เลือกเพื่อนไม่เป็นเรียกว่าเป็นคนที่อ่อนแอและโง่ เราจะโทษใครไม่ได้ถ้าเลือกเพื่อนผิด -- แกนนำของสังคมไทยคือเพื่อน ไม่ใช่นายจ้าง ไม่ใช่นายทาส การเลือกเพื่อนที่ดีจะเป็นความสุขอันนิรันดร์ จะเป็นความผูกพันที่งดงาม อย่างน้อยวันนี้เรามีของกินวิเศษ เราอยากจะชวนเพื่อนมากินด้วย ดักนกปีกสวยได้มาจากป่าก็อยากให้เพื่อนมาป้อนข้าวนกด้วยกัน แต่ถ้าเรามีความทุกข์ เราก็ไม่อยากไปบอกเพื่อน เรากลัวเพื่อนทุกข์ไปด้วย หรือพูดอีกอย่าง one will listen to your troubles without telling his...นี่คิือความรู้สึกที่งดงามของมนุษย์ นอกเหนือไปจากพ่อแม่ และครู -- เพื่อนเป็นความจริงของชีวิตเท่ากับเงาของตัวเองในแสงแดดเวลาบ่าย

สิ่งที่สอนลูก สอนทุกคนที่มาที่บ้านนี้ คือขอให้คิดถึงคนอื่นมากๆ คิดถึงคนอื่นโดยไม่หวังผล แล้วมันจะดีเอง

ความรักเป็นภาพลวงตาที่ชวนให้คิดไปได้มากมาย ภาพแมลงตอมเกสรดอกไม้เป็นภาพที่สวยงามที่สุด แต่แมลงตัวนั้นอาจมีจิตมุ่งประสงค์ร้ายกับเกสรและกลีบของดอกไม้ก็ได้ เรามองภาพความรักว่าเป็นเรื่องที่ส่วนตัวเหลือเกิน แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องแบ่งความรักไปให้คนอื่น ขณะที่เรากำลังอยู่กับผู้หญิงสักคนที่เรารัก นั่งกันอยู่ที่ระเบียงบ้านแล้วมองออกไปเห็นภูเขา เห็นแม่น้ำ มันสวยงามเหลือเกินโรแมนติกมาก เราได้ยินเสียงเพลงเพราะๆ แผ่วๆ ได้ยินเสียงนกร้อง ก็คิดถึงการเมกกิ้งเลิฟ แต่เราควรแบ่งเวลาเอาไว้สักนาทีสองนาที เพื่อจะคิดถึงเด็กแอฟริกาที่กำลังจะอดตาย คนในสลัมที่นิวยอร์กกำลังถูกหนูตัวโตแทะลูกที่นอนอยู่ในเบาะ คนจนที่ประเทศไทยกำลังขาดแคลนเสื้อผ้ากันหนาว ขาดแคลนอาหาร -- ความรักควรจะเป็นสิ่งที่เปิดเผย ในขณะเดียวกันก็ควรเผื่อแผ่ไปถึงคนอื่น มากกว่าผู้ชายกับผู้หญิงสองคนเท่านั้น

นักปราชญ์ นักปรัชญา หรือคนที่เฝ้ามองโลกมานานๆ พยายามจะเปรียบเทียบความตายโดยที่ตัวเองยังไม่เคยตาย บางลัทธิถือว่าความตายคือการพักผ่อน บางลัทธิถือว่าความตายเป็นการลาจากไปชั่วคราวก่อนที่จะกลับมาเกิดใหม่ หนอนบางตัวบอกว่าความตายเป็นความบรรลุนิติภาวะอันสมบูรณ์ complete maturity คนที่มีชีวิตอยู่จะรู้ได้อย่างไรว่าความตายเหมือนกับการพักผ่อน

การมองเข้าไปในความหลัง ก็เช่นเดียวกับการอ่านหนังสือที่ยังไม่ได้เขียน

...........
ด้วยรักและระลึกถึง

*ข้อความทั้งหมดคือข้อความของ ’รงค์ วงษ์สวรรค์