ทะลุหูขวา: arling & cameron

ชีวิตช่วงนี้ขาลงมากๆ
คอมเสีย (โดนไวรัสตั้งแต่คราวก่อน) ต้องส่งไปลงโปรแกรมใหม่
(ซึ่งหมายความว่าเพลงและข้อมูลบางส่วนได้อันตรธานไปเรียบร้อย)
รถเสีย ต้องส่งเข้าอู่
ตัวเองก็เสีย คงต้องไปหาหมอในเร็ววัน
เฮ้อ......

เอาล่ะ นี้คือคอลัมน์ประจำอันใหม่ใน HIP
เป็น 'อีก' ส่วนหนึ่งของโปรเจกต์หู ที่เคยเกริ่นไว้เมื่อนานมาแล้ว
ขอเชิญทัศนาตามอัธยาศัย

ตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสาร HIP ฉบับเดือนพฤษภาคม 2550
special thanks to NOKIA

ทะลุหูขวา
text and artwork by วชิรา

(ARLING&CAMERON)

= Garry Arling + Richard Cameron
hi-fi underground คืออัลบั้มแรกหลังจากที่หายไป 5 ปี
รวมวงครั้งแรกเมื่อปี 1994 ออกมาแล้ว 5 อัลบั้ม
เคยทำงานร่วมกับ Pizziczto Five และ Fantastic Plastic Machine
ทั้งคู่มาจากเนเธอร์แลนด์ (Amsterdam) แต่ไปโด่งดังในญี่ปุ่นและอเมริกา
ตอนนี้พำนักอาศัยอยู่เบอร์ลิน
เมื่อปี 2001 Richard Cameron ประสบอุบัติเหตุรถตู้จากการออกทัวร์
หลังหัก ต้องพักรักษาตัว จากนั้นแยกย้ายกันไปทำงานเดี่ยว
และกลับมารวมกันอีกในอัลบั้มนี้
ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้นเสียก่อน อัลบั้มนี้ควรจะออกมาในปี 2002
โดยทีแรงบันดาลใจบางส่วนจากเหตุการณ์ 9/11
เป็นความหดหู่ หวาดระแวงที่ซ่อนอยู่ลึกๆ
ภายใต้กลิ่นของดนตรีอิเล็กโทรนิก/เต้นรำ

ติดตามเพิ่มเติมได้ที่ www.arlingandcameron.com (มี MV ให้ดูด้วย-เท่มาก!)


(LYRIC)

we can't be somebody else

there's a world outside and it's waiting
waiting for us to come
and we'll keep on coming until our message is heard by everyone
there's life before death and it's there for the taking
we get it for free and we get what we're making of it
we better love it, or else, you know
we can't be somebody else
we can't be somebody else
we can't be somebody else
we better love ourself


(ESSAY)

ช่วงเวลาติดชิดหลังเทศกาลสงกรานต์แบบหายใจรดต้นคอ
โลกก็ต้องตื่นตะลึงกับโศกนาฏกรรมระทึกขวัญในมหาวิทยาลัยเวอร์จิเนีย เทค
สหรัฐอเมริกา คนธรรมดาๆ 32 คนเสียชีวิต โดยไม่รู้ตัว ไม่มีโอกาสร่ำลา

มองกันอย่างสถิติก็ถือว่าเป็นเหตุการณ์สะเทือนขวัญครั้งรุนแรงที่สุด
ในประวัติศาสตร์การสังหารหมู่ในสถานศึกษาของอเมริกา
เมื่อเปรียบเทียบกับกรณีโรงเรียนมัธยมโคลัมไบน์ที่มีผู้เสียชีวิต 15 คน ในปี 1999
และการสังหารหมู่ที่มหาวิทยาลัยเท็กซัสที่มีผู้เสียชีวิต 16 คน ในปี 1966

ตามตารางของนิตยสาร TIME ฉบับ 30 เมษายน 2007 แสดงให้เห็นว่า พฤติกรรมการสังหารหมู่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นับจากปี 1990

ถ้าเทียบกันตามลำดับเวลา
ในขณะที่ประชาชนชาวไทยกำลังสาดกระสุนน้ำใส่กันอย่างเมามัน
ในช่วงวันที่ 12-15 เมษายน ที่อีกฟากของโลก ชายหนุ่มผู้หนึ่งอาจกำลังจมอยู่ในภวังค์ ครุ่นคิด เคร่งเครียด และตระเตรียม เขาเป็นนักศึกษาชั้นซีเนียร์ เอกภาษาอังกฤษ ชาวเกาหลีใต้ ชื่อ โช เซืองฮุย อายุ 23 ปี พำนักอยู่ในอเมริกาตั้งแต่อายุ 8 ขวบ

พ้นสงกรานต์เพียงหนึ่งวัน การกระทำของโชเปลี่ยนแปลงโลกของใครหลายคนไปตลอดกาล ทั้งที่แวดล้อมใกล้ชิดและที่อยู่ห่างไกล

ไม่ว่าจะต้องการหรือไม่ ทุกการกระทำของคนเราล้วนสื่อ 'สาร' บางอย่าง
และรอเพียงมีคนได้ยิน

จดหมายถึงโช เซืองฮุย

สวัสดี
เราไม่รู้จักกัน และนายก็ไม่มีสิทธิ์ได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว
ไม่มีใครรู้ว่านายคิดอะไร แต่คนทั้งโลกกำลังเงี่ยหูฟัง
แน่นอน-คงไม่มีใครเห็นด้วยกับการกระทำของนาย
หลายฝ่ายออกมาวิเคราะห์โน่นนี่ แสดงความเห็นกันไปคนละทางสองทาง
โลกเราเป็นแบบนี้-นายคงรู้
ต้องรอให้เกิดอะไรขึ้นแล้วก่อนก็ค่อยมาตามแก้ไข

ประเด็นต่างๆ เกิดขึ้นมากมายหลังจากวันนั้น ส่วนใหญ่เป็นเรื่องเก่าๆ
เช่นเรื่องวัฒนธรรมความรุนแรง เรื่องวัฒนธรรมปืน (ซึ่งคุณ Michael Moore
เคยพูดไว้แล้วในหนังสารคดีเรื่อง Bowling For Columbine (2002) ของเขา
ที่สร้างมาจากกรณีสังหารหมู่นักเรียนในโรงเรียนโคลัมไบน์)
คนจำนวนไม่น้อยเชื่อว่าการกระทำของนายได้รับอิทธิพลมาจากหนัง
เขาลือกันว่านายได้รับอิทธิพลมาจากหนังเรื่อง OLD BOY
ของผู้กำกับ พัก ซุนวู ชาวเกาหลี (ซึ่งทำมาจากการ์ตูนญี่ปุ่นชื่อเดียวกัน
ของ โนบุอากิ มิเนกิชิ อีกที)

น่าตลกสิ้นดี เพราะเราชอบหนังเรื่องนั้นมาก!
(โดยเฉพาะฉากที่ตัวเอกเพิ่งออกมาจากที่คุมขัง และแสดงอาการตื่นเต้น
ที่ได้เจอมนุษย์ตัวเป็นๆ เป็นครั้งแรก-เขาดีใจมาก)

บางฝ่ายกังวลว่ากรณีของนายจะทำให้เกิดสงครามระหว่างเชื้อชาติ
แต่ส่วนใหญ่ล้วนพุ่งประเด็นไปเรื่องวัฒนธรรมสื่อ
หลายคนเห็นว่าสื่อประโคมข่าวนายมากเกินไป
และจะทำให้นายกลายเป็นต้นแบบให้คนอื่น

มันทำให้เรานึกถึงที่ใครก็ไม่รู้เคยพูดไว้
"ไม่มีใครจำชื่อคนที่ตาย คนส่วนใหญ่จำได้แต่ชื่อฆาตกร"
นี่คือสิ่งที่นายตั้งใจไว้หรือ, โช?

ไม่ว่าจะต้องการหรือไม่ ทุกการกระทำของคนเราล้วนสื่อ 'สาร' บางอย่างเสมอ
ตั้งแต่อาหารที่เรากิน ของที่เราใช้ งานที่เราทำ ชีวิตที่เราเป็น
สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นอยู่แล้วโดยไม่ต้องพยายาม
ขึ้นกับว่ามีใครเห็นความหมายของมันหรือไม่เท่านั้น

ถามเล่นๆ -นายมีเพื่อนไหม? นายเคยมีคนรักไหม?
ถ้าเคย นายคงเข้าใจความข้อนี้ดี เพราะถ้าเขาหรือเธอคนนั้นรักนาย
ความหมายต่างๆ จากการกระทำของนาย
จะไปปรากฏในชีวิตของเขาหรือเธอคนนั้นเอง-โดยไม่ต้องพยายาม

ถามต่อ-จำเป็นไหมที่เราต้องสื่อสารกับโลก?
ตอบให้-ไม่จำเป็นหรอก เพราะโลกนี้กว้างใหญ่ไพศาล
ใครจะมามัวนั่งฟัง 'สาร' ของนายคนเดียว
แต่ถ้านายหื่นกระหายที่จะสื่อสารกับโลกจริงๆ ก็มีวิธีมากมายให้เลือกใช้
แล้วเชื่อสิ มีคนพร้อมจะฟัง
น่าเสียดาย...ที่นายไม่มีโอกาสนั้นแล้ว

สิ่งที่มาก่อนความตายคือชีวิต
นายคงไม่เข้าใจ