โพรง (10) : วันใดขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก

พิมพ์ครั้งแรกในนิตยสาร HIP ฉบับเดือนมกราคม 2552

โพรง
เรื่องและภาพประกอบโดย วชิรา
www.rabbithood.net

วันใดขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก

เรื่องนี้เกิดขึ้นในราวต้นเดือนพฤศจิกายน ฤดูหนาวกำลังเดินทางมาช้าๆ
ขณะนั่งทำงานอยู่ที่บ้าน ผมได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่ง ปกติแล้วผมกับเขาไม่มีอะไรต้องโทรศัพท์หากันพร่ำเพื่อ ส่วนมากก็เป็นเรื่องธุระปะปังที่ต้องจัดการ นอกเหนือจากนั้นเรามักพบปะกันโดยไม่ต้องนัดหมาย

ชาจบการศึกษาด้านวิศวะไฟฟ้า เป็นนักดนตรีทั้งกลางวันและกลางคืน มีวงดนตรีเป็นของตัวเอง ทำมาหากินกับการเล่นดนตรีตามที่ต่างๆ แถวนิมมานเหมินทร์ หลายๆ ค่ำ เราก็วนเวียนมาเจอกันที่แกลเลอรี่เล็กๆ แถวนั้น หรือบางครั้งเราก็เจอกันตามร้านกินข้าว (กลางวัน)

คนที่วงจรชีวิตคล้ายกัน ก็มักวนเวียนมาพบปะกันอยู่แล้วในชีวิตประจำวัน

น้ำเสียงร้อนรนของเขาในบ่ายวันนั้นทำให้เราต้องนัดหมายมาพบปะกันในอีกราวสิบห้านาที ที่ร้านกาแฟเล็กๆ ของเพื่อนเราบนหัวถนนนิมมานเหมินท์

สำหรับท่านที่คุ้นเคย คงพอทราบดีว่าถนนนิมมานท์เหมินท์นั้นจัดอยู่ในหมวดแหล่ง ‘เจริญ’ ของประเทศเชียงใหม่ หลายท่านเปรียบให้เป็นละแวกทองหล่อ (สุขุมวิท) ของกรุงเทพมหานคร เป็นแหล่งรวมของร้านขายของเก๋ๆ ร้านกาแฟเก๋ๆ ที่พักเก๋ๆ ผับบาร์ (ไม่ค่อยเก๋) มากมายเปลี่ยนหน้ารอให้เลือกเข้าไปใช้บริการกันสลอน รวมถึงร้านอาหารอร่อยๆ (ทั้งเก๋และไม่เก๋) ที่ถ้าเดินกินทั้งวันก็คงพุงแตกตายอยู่ข้างถนน ความเจริญในความหมายทางเศรษฐกิจแต่เพียงอย่างเดียวนั้น นำมาซึ่งตึกใหม่ๆ ตามตรอกซอกซอย และพาไปซึ่งต้นไม้ขนาดใหญ่ ที่นับวันจะร่อยหรอลงเต็มที

ในบรรดาร้านอาหารที่เราอุดหนุนกันบ่อยนั้น ร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อกลางซอย (ไม่เก๋ แต่รสชาติยอดเยี่ยม!) เป็นร้านหนึ่งที่เรานิยม ร้านนี้ตั้งอยู่มุมสี่แยกในซอยเล็กๆ ฝั่งตรงข้ามเป็นอาคารพาณิชย์สามชั้นขนาดเก้าคูหา และที่ด้านหน้าของคูหาหนึ่ง มีต้นหูกวางสองต้นยืนตระหง่านอยู่เคียงข้างกัน ความสูงของมันเคียงบ่าเคียงไหล่กับตึกสามชั้น

กิ่งก้านใบของมันที่แผ่ขยายออกมาบดบังความแข็งกระด้างของปูนแข็งๆ ทำให้ตึกนั้นมีชีวิตชีวาอย่างน่าประหลาด ความกระด้างของตึกปูนที่มีความอ่อนน้อมของกิ่งไม้ใบไม้เคียงข้างอยู่ด้วยนั้น เป็นสุนทรียะพื้นฐานที่มนุษย์ในตึกอย่างเราๆ พึงจะได้รับ

แถมดูมีรสนิยมโดยไม่ต้องแต่งฟุ่มเฟือยอีกต่างหาก

“พี่ พี่ หูกวางสองต้นกำลังจะโดนตัด!” นี่คือข้อความของชาในสายโทรศัพท์ หูกวางผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่กำลังจะถูกตัดโดยเจ้าของตึก ด้วยข้อหาสองประการ

หนึ่ง มันขึ้นอยู่ตรงหน้าคูหาพอดิบพอดี ทำให้คูหานี้ไม่มีคนเช่า เพราะไม่สามารถจอดรถได้
สอง ลูกและกิ่งก้านของมัน ตกใส่รถยนต์ราคาแพงของผู้บริหารที่เช่าอยู่คูหาข้างๆ

ชา ต้น ชะ (เจ้าของร้านกาแฟ) และผม นั่งสุมหัวกันในร้าน เราพยายามหาทางออก เพราะต่างเห็นพ้องต้องกันว่าการแก้ปัญหาเรื่องที่จอดรถด้วยการตัดต้นไม้ใหญ่สองต้นทิ้งไปเฉยๆ นั้น เป็นทางออกที่มักง่ายไปสักหน่อย

แรกที่สุดเราคิดถึงการประวิงเวลาด้วยการไปเช่ากันไว้เอง แต่เมื่อสำรวจเงินในกระเป๋าของทุกคนรวมกันแล้ว ความคิดนี้ก็เป็นอันต้องตกไป ต่อมาเราคิดถึงการบวชต้นไม้ ซึ่งหลายๆ ที่ก็ทำไว้ได้ผล แต่นั่นก็ยังไม่น่าจะใช่ทางออกที่ถูก ขืนเราต้องตามไปบวชต้นไม้กันทุกที่ ก็ดูจะเป็นการรบกวนเวลาปฏิบัติธรรมของคุณพระคุณเจ้าโดยใช่เหตุ

วนเวียนคิดกันอยู่หลายตลบ เราก็ได้คำถามว่า ในประเทศเชียงใหม่ของเรานี้ จะไม่มีคนเช่าตึกที่ต้องการต้นไม้ไว้บ้างเลยหรือ ทุกคนต้องการแต่ที่จอดรถจริงไหม

จริงครับ ทุกคนที่มีรถก็ย่อมต้องการที่จอด เพราะยังไม่มีใครออกแบบรถให้พับเก็บได้ในกระเป๋า แต่คนมีรถที่ไม่ต้องการให้ตัดต้นไม้เพียงเพื่อจะทำที่จอดรถนั้นก็ยังมีอยู่

แล้วชาก็พบ

เขาติดต่อไปยังอาจารย์ท่านหนึ่ง เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง อาจารย์ท่านนั้นมีความคิดจะเช่าตึกกับเพื่อนๆ ของเขาอยู่แล้ว เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาที่ต้องเช่า เมื่อได้ฟังเรื่องราวจากชา อาจารย์ท่านนั้นรีบรุดมาสมทบที่ร้านกาแฟ จากนั้นก็พากันไปดูสถานที่จริง (ซึ่งอยู่ไม่ไกล) ตกลงเช่ากับเจ้าของอาคาร โดยมีเงื่อนไขว่าห้ามตัดต้นไม้สองต้นนี้เด็ดขาด

อาจารย์ให้เหตุผลว่าต้นไม้สองต้นนี้มความจำเป็นกับธุรกิจของเขา

จากเหตุการณ์วันนั้นจนถึงวันนี้ ผู้เช่าเปลี่ยนมือจากอาจารย์เป็นน้องอีกกลุ่มหนึ่ง แต่พวกเขาก็ตัดสินใจเช่าด้วยเงื่อนไขเดียวกัน คือห้ามตัดต้นไม้ ผมคลับคล้ายคลับคลาว่าเขาจะเปิดเป็นร้านกาแฟ โดยที่เจ้าของเงินทุน (ตัวจริง) ก็ให้เงื่อนไขว่า ถ้าจะไม่ตัดต้นไม้ ก็ต้องออกแบบบรรยากาศร้านให้เข้ากัน

ชะเป็นสถาปนิก จึงช่วยเพื่อนรุ่นน้องออกแบบอย่างแข็งขัน

พี่นักข่าวอาวุโสท่านหนึ่งที่บ้านอยู่ตึกตรงข้ามเมื่อทราบเรื่อง ก็โทรมาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงต้นไม้ พร้อมให้ความช่วยเหลือด้วยการอนุญาตให้ผู้เช่าคูหานั้น สามารถจอดรถที่หน้าบ้านฝั่งตรงข้ามได้

ถึงวันนี้ หูกวางสองต้นนั้นยังเคียงคู่ให้ร่มเงากับพวกเรา แต่ในอนาคตนั้น...ไม่มีใครรู้

ตอนที่มาเชียงใหม่ใหม่ๆ พี่ที่เคารพท่านหนึ่งซึ่งอยู่นิมมานฯ มาก่อนเล่าให้ฟังว่า สมัยก่อนนิมมานฯ ต้นไม้ใหญ่เยอะมาก แต่ทุกวันนี้ก็หร่อยหรอลงไปตามที่เห็น ครั้งหนึ่งเขาเคยถ่ายคลิปวิดิโอตอนที่คนงานกำลังโค่นต้นไม้ใหญ่ลงไปต่อหน้าต่อตา (น่าเสียดายที่หาคลิปนั้นไม่เจอแล้ว)

ปกติพี่คนนี้เล่าเรื่องอะไรก็ตลก แต่เชื่อเถอะครับว่าเรื่องนี้แกเล่าด้วยความไม่ตลก

ผมยืนยันอีกครั้งว่าเข้าใจระบบธุรกิจ เข้าใจเจ้าของเงินทุนที่ต้องควักเงินจำนวนมหาศาลมาลงทุนในพื้นที่ที่ราคาสูงขึ้นๆ ทุกวี่วัน เพียงแต่สงสัยว่าการกลับคืนมาของเงินลงทุนโดยไม่คำนึงถึงสภาพแวดล้อมนั้นจะเป็นไปได้จริงหรือ

ถ้าสภาพอากาศเลวร้ายสุดขีด ผู้คนเริ่มอพยพไปหาที่ที่อากาศดีกว่า เงินลงทุนนั้นมหาศาลนั้นจะไม่สูญเปล่าไปหรอกหรือ

ต้องรอให้ต้นไม้ใหญ่หมดนิมมานฯ ไปก่อน จึงจะค่อยรู้สึกกันใช่ไหม

เรื่องทั้งหมดที่เล่านี้เกิดขึ้นโดยความบังเอิญของคนสามสี่คนที่ใช้ชีวิตวนเวียนอยู่ละแวกเดียวกัน ผมเชื่อว่าทั่วทั้งเชียงใหม่น่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกมาก เพียงแต่เราไม่รู้ข่าว

เป็นไปได้ไหมที่สักวันหนึ่ง เราจะมีกฏหมายหรือข้อบังคับเรื่องการตัดต้นไม้ใหญ่ ที่ต้องขออนุญาตก่อนจะทำการโค่น มีทีมสำรวจของหน่วยงานรัฐคอยให้ความรู้ มีทีมออกแบบที่คอยช่วยเหลือให้เจ้าของที่สามารถออกแบบอาคารให้หลบเลี่ยงต้นไม้ได้สวยงาม โดยใช้งบประมาณในการก่อสร้างให้น้อยที่สุด ถ้าใครฝ่าฝืนก็ให้ถือว่ามีโทษทางกฏหมาย แม้ว่าต้นไม้นั้นจะอยู่ในเขตพื้นที่ของตัวเองก็ตาม

เหตุผลสำคัญมีข้อเดียว
อากาศเป็นของเราทุกคน